Πριν ξεκινήσω καν, να σημειώσω πως αυτό το άρθρο/σκέψη δε προορίζεται για κανένα συγκεκριμένο άτομο. Αφού λοιπόν έφυγε αυτό από τη μέση, πάμε.
Σ’αρέσει το χιπ χοπ, ασχολείσαι λίγο παραπάνω καιρό και έχεις καταλάβει στο περίπου αν όχι ξεκάθαρα, τι παίζει με το χιπ χοπ στην Ελλάδα. Έχεις αράξει με διάφορα είδη ανθρώπων που έχουν και αυτοί την ίδια τρέλα με σένα. Άλλους τους συμπάθησες, άλλους όχι τόσο για χίλιους δυο λόγους. Έχεις συναντήσει όμως και τον τύπο που είναι MC. Ναι υπάρχει παντού ένας. Σε κάθε παρέα που έχω βρεθεί τα τελευταία τρία αν όχι περισσότερα χρόνια, υπάρχει πάντα ένας που “χώνει” όπως λέει περήφανα! Αφού πλέον όταν γνωρίζω άτομα ρωτάω “και συ χώνεις τρελέ;¨
Εδώ αρχίζω και μπαίνω σε σκέψεις. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ συγνώμη για τα κεφαλαία, γαμώ. Πραγματικά δε θέλω να γειώσω αυτούς που το αγαπάνε και θέλουν να το δουλέψουν, αλλά ως ένα σημείο ρε παλικάρια μου. Άλλοι είναι καλοί στο σχέδιο, άλλοι στις δημόσιες σχέσεις, άλλοι καλοί μηχανικοί και άλλοι καλοί στο ραπ. Το ότι σ’αρέσει δε σημαίνει ότι μπορείς και να το κάνεις. Και μένα το χιπ χοπ είναι η ζωή μου, αλλά αν μ’ακούσετε να ραπάρω θα έχετε υλικό να γελάτε μέχρι να λιποθυμήσετε το ορκίζομαι. Καλύτερα να υπάρχει ποιότητα παρά ποσότητα στο ραπ.
Γιατί όμως έγιναν έτσι τα πράγματα;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα τα αλάνια που όντως έχουν κάτι να πουν, αυτοί που πραγματικά έζησαν κάποιες εμπειρίες και διάλεξαν το χιπ χοπ ως μέσο έκφρασης. Όχι, το ότι σε κεράτωσε η γκόμενα δεν είναι εμπειρία τρελέ μου. Υπάρχουν όμως αυτοί που γνώρισαν το χιπ χοπ όταν έγινε μόδα. Οι “MC’s” της στιγμής, για τους οποίους γράφω και αυτό το αρθράκι. Είναι αυτοί που θέλουν να φανούν μέσω του χιπ χοπ, που είδανε πως η “φάση” έχει γκομενάκια, μερική φήμη και χαρτζιλίκι στην καλύτερη. Είναι αυτοί που έχουν “crew” και το ζούνε στα στενά μέχρι το βραδάκι που θα γυρίσουν σπίτι να φάνε το φαγητό που τους άφησε η μαμά, η πλήρωσε η μαμά για να φάνε. Είναι αυτοί που νομίζουν ότι είναι εύκολο αρκεί να έχεις ένα μέτριο-καλό flow. Είναι αυτοί που το κάνουν γιατί το κάνουν όλοι οι προηγούμενοι που ανέφερα, οπότε γιατί όχι και αυτοί. Τι όμως έχουν κοινό μεταξύ τους οι προαναφερθέντες ; Δε το χουν στο ραπ, τόσο απλό. Δε φτάνει μόνο ένα καλό flow φίλε. Θέλει γνώση. Η γνώση είναι δύναμη έξω από τον κόσμο του χιπ χοπ, πόσο μάλλον μέσα στο χιπ χοπ. Πρέπει να έχεις ψαχτεί για αυτό που θέλεις να πεις στον κόσμο πριν το πεις. Να του δώσεις τροφή για σκέψη. Να αφήσεις τον πιτσιρίκο στο κοινό μαλάκα ώστε να το αγαπήσει. Να είσαι μοναδικός στο είδος σου, να έχεις μοναδικό στύλ. Δε θα υπάρξει δεύτερος Άσαρκος, δεύτερος 12ος Πίθηκος, δεύτερος Εισβολέας και δεύτερος Anser.
Οπότε λοιπόν τρελέ μου αν το κάνεις για τους λάθος λόγους ,αυτούς που διατύπωσα παραπάνω και πολλούς άλλους, και όχι γιατί το έχεις μέσα σου και θες να δείξεις στον κόσμο ποιος είσαι και τι θέλεις να του πεις, λυπάμαι φίλε, δεν είσαι MC.
Νομίζω πως βάζεις το hip hop και γενικά τη μουσική σε καλούπια. Δεν υπάρχουν κανόνες στη μουσική. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ΌΤΙ πραγματικά θέλει και γουστάρει. Ο καθένας το ζει όπως θέλει αυτός, και ο καθένας αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει αυτός.
Από εκεί και πέρα είναι στην κρίση του ακροατή το τι θα θεωρήσει ποιοτικό και σκουπίδι. Υπάρχει μια μεγάλη γκάμα με μουσικούς εκεί έξω και εσύ σαν ακροατής θα διαλέξεις το τι θα ακούσεις και το τι θα πετάξεις στον κάδο για σένα και μόνο.
Μιλάω γενικά για μουσική βάζοντας και το hip hop μέσα χωρίς να κάνω καμία εξαίρεση. Γενικά υπάρχει αυτή η νοοτροπία στο ελληνικό hip hop κοινό να “θεοποιούν” το hip hop και να τοποθετούν κανόνες ενώ δεν είναι έτσι. Αυτά. Keep up.
Συμφωνώ σε ότι είπες φίλε 100% αν όχι 101% και σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Προφανώς και ο καθένας έχει το μυαλό να διαλέξει τι του αρέσει και τι όχι. Εγώ σε αυτό το άρθρο προσπάθησα να είμαι όσο αντικειμενικός μπορώ με βάση αυτά που βλέπω όσο κυκλοφορώ. Όσο για τον αυτοπροσδιορισμό που είπες, ενώ συμφωνώ όπως σου είπα και πριν, ένα μεγάλο ποσοστό αυτοπροσδιορίζεται για να μοιάζει στους άλλους, με αποτέλεσμα να γίνεται “ένας από τους πολλούς”. Όπως είχε πει και ο Big Daddy Kane στο Art of Rap, το βασικό συστατικό σε έναν MC είναι η αυθεντικότητα. Cheers φίλε μου!
Αυτο συμβαινει κατα την αποψη μου διοτι μια πληθωρα αταλαντων ραπερς εχει κατακλυσει την αγορα κυριως του εξωτερικου. Ο καθενας βγαζει κομματια και δεν ξερει τι λεει και φυσικα ουτε να ραπαρει οπως πρεπει. Οποτε θεωρω οτι ολοι λιγο πολυ σκεφτονται “αφου το κανει και αυτος ο αμπαλος γιατι οχι και εγω.” Εγω προσωπικα αρκουμαι στο να θαυμαζω οσους εχουν δεξιοτητες και να ραπαρω τα κομματια τους στο σπιτακι μου…Το κυριοτερο ειναι να μην κανουμε εκατομυριουχους και διασημους τους αταλαντους. Πρεπει να υπαρχει και ενα αντικειμενικο κριτηριο οσον αφορα τις δεξιοτητες.
++++1