Νέο κομμάτι από Στίχοιμα με τίτλο “Θέση Κενή” με κοινωνικό περιεχόμενο και στίχο ανατριχίλα. Το κομμάτι θα περιλαμβάνεται στο άλμπουμ τους που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα “Θάλλασα”. Οι στίχοι και η ερμηνεία είναι από τον Xplicit, η μουσική παραγωγή από τη Μαρίνα, η ηχογράφηση-μίξη από τον Πέτρο Βυνάκος (Destiny Studio) και το mastering από τον Γιάννης Χριστοδουλάτος (Sweetspot). Καλή ακρόαση!
Lyrics:
(Από το χρήστη του YouTube “Anastassis Oikon”)
(1ο Κουπλέ)
Στο μουσικό μας δείπνο έλειψε το μέτρο αδελφέ
Σαν ένα πιάτο δίχως γεύση μα με μπόλικο εφέ
Σαν ένα πλοίο δίχως πλεύση, σαν το χάλια καφέ
Κι’αυτή είναι η τέχνη πεινασμένων πάνω απ’το μπουφέ
Αυτή η θέση μένει άδεια και εσύ ξέρεις γιατί
Γιατί μας τύλιξε η ζωή σ’αυτή την κόλλα χαρτί
Σαν σουπερμάρκετ πουλάμε κοινωνική ηθική
Με συμπεριφορά λανθάνουσα κι’αντιφατική
Και προτιμάω αυτό το βάσανο να μοιάζει ρεπό
Ν’ακούς τα άλογα που κρύβει της καρδιάς το καπό
Κι’όσα παράλογα σου είπα, άλλα τόσα θα πω
Δεν είμαι απ’τούς ευγενικούς, ότι χτυπάει το χτυπώ
Δεν είμαι απ’τους κομπλεξικούς, ότι αγαπάει το αγαπώ
Εσύ ψάχνεις για τυφλούς μα όποιον κοιτάει τον κοιτώ
Τον εαυτό μου αν αξίζει να μιλήσει ρωτώ
Και άμα χωράς σε μια οθόνη τότε εγώ δεν χωρώ
Κοστολογώ φθηνά κάθε δικαιολογία φθηνή
Βλέπω το τέλος σαν τέλος και την αρχή σαν αρχή
Και η καρέκλα μου για πάντα ας παραμένει κενή
Με μια κουβέντα σεμνή, και βλέμμα σχιζοφρενή
(1ο Ρεφρέν)
Φωτιά στα Σάββατα!
Φωτιά στα βράδια που είμαι μόνος σαν τα ζώα στα κλουβιά και στα πειράματα
Φωτιά στα ψέμματα!
Φωτιά στα σπίτια των ρουφιάνων και στα τόσα σιωπηλά ηλιοβασιλέματα
Κι’αυτή η καρέκλα θα είναι πάντα κενή
Ας κάτσει κάποιος που έχει ανάγκη πιο πολύ να φανεί
Είναι φτιαγμένη από συμφέρον και μου πέφτει στενή
Και εγώ έχω στάση σεμνή, και βλέμμα σχιζοφρενή
(2ο Κουπλέ)
Μη με συγκρίνεις η κουβέρτα θα είναι πάντα κοντή
Σαν κεραυνός απέχουμε όσο η λάμψη απ’τη βροντή
Σαν ουρανός απέχουμε όσο ο ήλιος από την γη
Και μια θέση κενή, γιατί μου πέφτει στενή
Και η ψυχή μου από τότε όλο παραμιλά
Και γίνεται ένα με ένα σκότος που σαν μάνα φυλά
Σήμερα έπεσε ένα κάστρο κι είναι όλα σιωπηλά
Σκορπάνε όλα σαν στάχτη ενός θεού που φυσά
Και εμείς με γάντια στα χέρια και με φωτιά στην καρδιά
Μέσα στην κούπα της θαλάσσης μοιάζουν όλα μισά
Κι εσύ ανταλλάζεις το δίκιο με δυο αρχίδια χρυσά
Είσαι σκυλί που πεινάει και είμαι σκυλί που λυσσά
Και το παγκάκι αυτό που κάθομαι, μεγάλη αγκαλιά
Με ένα τσιγάρο και με δάκρυα να τρέχουν ζεστά
Όταν ανοίγουν οι φακοί, στόματα μένουν κλειστά
Κι όποιος απέχει σωστά, μάλλον θα βλέπει μπροστά
Και φτύνω ατέλειωτα κουπλέ στην μοναξιά της σκηνής
Όσο υπάρχει το εγώ σου δεν θα υπάρχει το εμείς
Και στην καρέκλα που δεν κάθομαι ας κάτσει ο κανείς
Εγώ είμαι μόνος κι ισχυρός, εκκεντρικός και αφανής
(2ο Ρεφρέν)
Φωτιά στα Σάββατα!
Φωτιά στα βράδια που είμαι μόνος σαν τα ζώα στα κλουβιά και στα πειράματα
Φωτιά στα ψέμματα!
Φωτιά στα σπίτια των ρουφιάνων και στα τόσα σιωπηλά ηλιοβασιλέματα
Κι’αυτή η καρέκλα θα είναι πάντα κενή
Ας κάτσει κάποιος που έχει ανάγκη πιο πολύ να φανεί
Είναι φτιαγμένη από συμφέρον και μου πέφτει στενή
Και εγώ έχω στάση σεμνή, και βλέμμα σχιζοφρενή
x2
Leave a Reply