Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ένα απίστευτο “τσουβάλιασμα” στο χώρο του ραπ, με συγκεκριμένους καλλιτέχνες να “βαφτίζονται” σαν βασικοί εκπρόσωποι της σκηνής και με άλλους καλλιτέχνες (;) να βαφτίζονται ράπερς/τράπερς και για κάθε ένα παράπτωμα τους να τραβάνε τα πυρά και τα βέλη σε όλη την κουλτούρα μας. “Το ραπ προωθεί τον σεξισμό, το τραπ γεννάει βιαστές”. Αυτό τα κωμικό “τα βάζω όλα σε ένα τσουβάλι” παρακολουθούσαμε το τελευταίο διάστημα. “Τι μουσική είναι αυτή, είναι επικίνδυνη”. Έτσι μας έλεγαν άτομα χωμένα για τα καλά στη…βρομιά. Να κάνουμε εδώ μια παρένθεση. Το ραπ ποτέ δεν άρεσε “στους άλλους”. Δεν άρεσε για πολλούς λόγους. Ήταν η μουσική που όσοι την έζησαν σαν έφηβοι την προηγούμενη δεκαετία τράβαγε τα δάχτυλα των ανθρώπων πάνω της, γιατί ενοχλούσε. Ενοχλούσε ο κοινωνικοπολιτικός στίχος, ενοχλούσαν τα φαρδιά παντελόνια και οι βαμμένοι τοίχοι, ενοχλούσαν τα πάντα καθώς χαλούσε το όμορφο αφήγημα. Κακά τα ψέματα πλέον το ραπ είναι νούμερο 1 μουσική στην Ελλάδα. Για αυτό ασχολούνται όλοι. Διότι αυτό θα φέρει τα νούμερα. Εδώ “αθώωσαν” δολοφόνους και βιαστές, σιγά μην δεν βγάζανε ομοφοβικούς και σεξιστικούς τους στίχους του ραπ (του ραπ που επιλέγουν να προβάλλουν). Και για ποιο ραπ μιλούν ακριβώς; Σε ποιο τραπ αναφέρονται; Τους παιδόφιλους τραγουδιστές της νύχτας, τους ναρκομανείς λαϊκούς και την φάρα των μάνατζερ τους, δεν τους ακουμπούν. Αντικειμενική δημοσιογραφία δεν κάνουν. Ψαχτείτε και θα δείτε πόσοι καλλιτέχνες από τον χώρο του ελληνικού χιπ χοπ δωρίζουν μέρος των εσόδων σε φιλανθρωπικές οργανώσεις off the record, και προσπαθούν μέσω της μουσικής να θίξουν κοινωνικά ζητήματα και να ευαισθητοποιήσουν πνευματικά τον κόσμο. Με τη λογική τους αν γίνει μια ληστεία και ο δράστης φοράει μπλουζάκι από ράπερ, τότε φυσικά το ραπ προωθεί την βία, την κουλτούρα των ναρκωτικών κλπ. Αερολογίες.
Καταλήγοντας οι τελευταίες καλοκαιρινές συναυλίες (Άνσερ, Λόγος Τιμής και πολλές άλλες) με αποκορύφωμα το έπος που γράφτηκε την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη είναι η καλύτερη απάντηση. ΠΟΛΛΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ κόσμος, άνθρωποι κάθε ηλικίας, αγόρια και κορίτσια σε παρέες, πατεράδες/μανάδες με γιους/κόρες. Δίπλα μου στον ΛΕΞ καθόταν ένας πατέρας με το 11χρονο παιδί του. “Τον έφερα εδώ να πάρει κάποια διδάγματα” μου είπε. Αυτό ήταν πάντα το ραπ. Διδάγματα. Υπάρχουν καλλιτέχνες (δεν χρειάζεται καν να τους αναφέρουμε) οι οποίοι με τον λόγο τους διδάσκουν. Το ραπ είναι ανθρωπιστική μουσική. Σου περνάει αξίες, σου οξύνει την κριτική σκέψη, σου μαθαίνει να κρίνεις και σου μαθαίνει να αγαπάς το διαφορετικό. Αυτό είναι το αληθινό ραπ , το ραπ το οποίο δεν προβάλλεται ούτε στα κανάλια, ούτε στο ράδιο, ούτε στα δικά τους media. Το ίδιο ραπ το οποίο μας το μετέδωσαν οι προηγούμενοι και θα το μεταδώσουμε εμείς στους επόμενους. Οι ραπ συναυλίες πλέον ελκύουν τον κόσμο, είναι μια εμπειρία που πραγματικά πρέπει να ζήσει κάποιος, ακούει δεν ακούει αυτή τη μουσική. Πέρα από το “χτυπητό” αξίζει να αράξεις με τη μπύρα σου κι απλά να ακούσεις , να μάθεις. Θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
ΥΓ: Τεράστιο σεβασμό σε όλο το κοινό που δημιουργεί τέτοια μαγική ατμόσφαιρα.
Click by Zissis Tsoubos
Leave a Reply