Όταν το Newschool συνάντησε την κριτική…

Το τελευταίο διάστημα, που όλο και περισσότεροι Έλληνες rappers στρέφονται στον νέο ήχο, φαίνεται να έχει ξεσπάσει ένας μικρός πόλεμος στα Social Media και στο You Tube. Αυτή υπήρξε και η αφορμή να γραφτεί αυτό που διαβάζεις τώρα και αποτελεί μία καθαρά προσωπική άποψη, επομένως η όποια κριτική-διάλογος έχει να κάνει καθαρά και μόνο με το τι εκφράζω εγώ ως ακροατής.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αναλύοντας λίγο τα δεδομένα. Ένας “σωστός” ακροατής ξέρει πολύ καλά το πώς και το πότε ξεκίνησε το Hip-Hop, θα μου φαινόταν  οπότε ανούσιο να το τραβήξω τόσο μακριά. Στην τελική, πριν κάποιος στάξει χολή είτε για το Oldschool είτε για το Newschool Hip Hop, αν δεν ξέρει τα βασικά, καλύτερα ας το βουλώσει για να μη γίνεται και ρεζίλι.

Το Hip Hop ήρθε ως αποτέλεσμα κοινωνικοπολιτικών συνθηκών της εποχής που ξεκίνησε. Η θεματολογία του είχε να κάνει με την καθημερινότητα των μαύρων. Και οι εποχές ήταν σκληρές. Τα γκέτο, τα ναρκωτικά, η πορνεία, οι συμμορίες, ο ρατσισμός ήταν πράγματα που κακά τα ψέματα, ο Έλληνας τα γνώρισε μέσα από τα κομμάτια του Pac, των N.W.A, Του B.I.G και όλων των υπολοίπων.

Η μουσική ήταν για όσους την γούσταραν, ή είχαν το ταλέντο, ο μοναδικός τρόπος διαφυγής από τη ζωή αυτή. Και όσοι τα κατάφεραν μας είναι γνωστοί σήμερα. Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που παρά το ότι μουσικά “πέτυχαν”, βρέθηκαν στη συνέχεια να πληρώνουν την ζωή την οποία πάλευαν να αφήσουν με την ίδια τους τη ζωή (δολοφονίες, κόντρες, AIDS και διάφοροι άλλοι λόγοι).

Ανεξάρτητα με όλα αυτά, το Hip Hop καθιερώθηκε χάρη σε αυτούς. Έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό και απέκτησε παγκόσμια αναγνωσιμότητα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Προφανώς οι τύποι κάτι έκαναν καλά. Και ναι, όλοι μας γουστάραμε όταν πρωτοακούσαμε Hip Hop, τις ιστορίες που είχαν να μας πουν οι Gangstas και τα παιδιά του Hood. Ξέρεις όμως ρε φίλε ποιο είναι το θέμα; Ότι όπως είπα και πριν η Hip Hop πέρασε τα όρια του γκέτο.

Σε απλά Ελληνικά αυτό σημαίνει ότι προσαρμόστηκε στις συνθήκες της κάθε χώρας, έγινε παγκόσμια. Και στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, το πιο Hardcore θέμα ήταν (είναι και θα είναι) τα πολιτικά σκάνδαλα και η εξαθλίωση του λαού.  Άντε και τα ναρκωτικά, που κι αυτά είναι international φαινόμενο. Οι πιο προσωπικοί στίχοι, σχετικά με οικογένεια, έρωτες και τα σχετικά παίζανε παντού, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθώ.

Ο ήχος ήταν ο τυπικός στα αυτιά μας. Kicks, Hats, Snares. Στην πορεία Samples και όσο έπαιζαν νέα ηλεκτρονικά μέσα, συνεχής βελτίωση και νέα πράγματα. Το Hip Hop ξέφυγε από τις δυσκολίες του . Κάποτε, οι τύποι που το έκαναν έπρεπε να στάξουν πολλά -για την εποχή- φράγκα για εξοπλισμό και να ξεπεράσουν αντικειμενικές δυσκολίες στο να παράγουν μουσική και να φτιάξουν όνομα και έχουν μεγάλο σέβας για αυτό. Η τεχνολογία έφερε εξέλιξη και διάδοση. Η μουσική έγινε γνωστή και πλέον υπήρχαν τα μέσα να ασχοληθούν περισσότεροι που γούσταραν και το είχαν.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η θεματολογία της μουσικής πλέον και να θέλει δεν μπορεί να ασχοληθεί με το Hood, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Η τεχνολογία έχει δώσει τρομερές δυνατότητες και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση στην ποιότητα του ήχου του ’95 με τον ήχο του ’15. Και κάπου εδώ στράβωσε το όλο πράγμα. Ο Έλληνας ακροατής έχει καιρό σφηνώσει στο κεφάλι του το στερεότυπο ότι το Hip Hop θα μείνει όπως ήταν, αδιαφορώντας ή ακόμη χειρότερα αγνοώντας καινοτομίες που παρουσιάζονταν κατά καιρούς σε αυτό και από αστέρια της σκηνής (βλέπε για παράδειγμα Dr.Dre) . Μιας και όλα τα άλλα ήδη μουσικής δεν έχουν φάει εξέλιξη στο πέρασμα των χρόνων.

Και συνέχισε να στραβώνει όταν οι Αμερικάνοι άρχισαν να στρέφονται σε πιο Lifestyle στίχο. Ο ήχος άλλαξε(ναι autotune και τι δηλαδή;), τα bpms ανέβαιναν και γίναμε όλοι ειδικοί στη μουσική κι ας έχουμε παίξει μόνο μία φορά στη ζωή μας τύμπανο στις σχολικές  παρελάσεις. Πλέον δεν είναι λίγοι αυτοί που διαφοροποιούν το Rap από το Hip Hop και η Trap μπήκε στη ακουστικά και στα ηχεία μας. Την εξέλιξη ακολούθησαν οι περισσότεροι και όσο περνάει ο καιρός την ακολουθούν και άλλοι. Και για να μη με πείτε γραφικό αν μιλήσω για Kendrick Lamar, A$AP, Travis Scott, Drake, French Montana ή οποιονδήποτε άλλον, ας μιλήσω για Raekwon,  Method Man, Dre, Prodigy και άλλους. Τώρα αν κάποιος σκεφτεί “τι λες ρε μαλάκα;”, εντάξει φίλε κούλαρε, άνοιξε το Tube και ψάξου.

Και το ρεύμα αυτό, με χρονοκαθυστέρηση, όπως πάντα, έφτασε και στην Ελλάδα. Και το στενόμυαλο κεφάλι μας έπεσε σε σύγχυση. Ας μην μιλήσω με ονόματα στην προκειμένη. Και ναι ρε φίλε να δεχτώ ότι ζω στην πιο εξαθλιωμένη Ελλάδα, ίσως και των 194 χρόνων ιστορίας της, αλλά προσωπικά δεν είμαι υποχρεωμένος να ακούω κομμάτια που θα μιλούν αποκλειστικά και μόνο για κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Τα ζω στο πετσί μου κάθε μέρα. Ούτε να ακούσω και για χόρτα ή οτιδήποτε άλλο, όπως και εσύ που διαβάζεις δεν είσαι υποχρεωμένος να ακούς κομμάτια για γκόμενες, λεφτά και τα σχετικά. Θέλω να ξεφύγω με κάτι σωστό και ποιοτικό στα αυτιά μου, μπορεί να μην έχω τρομερές γνώσεις στη μουσική αλλά δεν έκραξα ποτέ μου κάτι, πέραν των σκυλάδικων, δίχως να ψάξω να βρω που υστερεί ηχητικά και όχι μόνο αυτό που κρίνω.

Τουλάχιστον, μην κράζεις επειδή σου φαίνεται έξω από τα νερά σου ή mainstream. Στην εποχή μας τα πάντα μπορούν υπό μια λογική να γίνουν mainstream σε μηδενικό χρόνο, thanks to the net. Η ουσία είναι να κρίνεις με βάση την ποιότητα της μουσικής. Και ποιότητα υπάρχει και στο Oldschool και στο Newschool. Ανεξάρτητα αν μιλάμε για ελληνικό ή ξένο. Κρίνε εφόσον ακούσεις πρώτα. Κρίνε εκτός γούστου, κι αν δεν μπορείς να το κάνεις πες δεν μου αρέσει γιατί δεν με συγκινεί σαν ακροατή. Κρίνε με βάση την ποιότητα του τι ακούς καθαρά μουσικά. Μία τέτοια κριτική θετική κι αρνητική θα είναι άπειρες φορές πιο σωστή και σεβαστή από το κλασσικό “ξεπουλήθηκε ο τάδε”, “χάλασε” και το “τι φλωριές είναι αυτές”. Δείξε σεβασμό σε αυτούς που το έφτιαξαν, το έφεραν και το έκαναν μεγάλο, σεβάσου όμως και την όποια συνέχεια, τουλάχιστον εφόσον συμφωνούσες ή συμφωνείς, πλέον, με όποια από τα παραπάνω. Είμαι ανοιχτός σε κάθε άποψη. Peace.

Υ.Γ: Το άρθρο αυτό γράφτηκε μεταξύ 5 και 6μιση το πρωί, ενώ ο Stephen Curry πυροβόλαγε σαν πούστης μπας και σώσει το Game 3 (God Bless LeBron) και με δύο φίλους δίπλα μου να σχολιάζουν σαν άλλοι Σκουντής και Χατζηγεωργίου. So, that’s a fucking problem.