ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΡΑΠ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ…

Μία ακόμη μέρα ξημέρωσε και όλα καλά. Σα να μη συνέβη τίποτα. Θα μου πεις έχουν συμβεί τόσα και τόσα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καθημερινά ακούμε χίλια δυο, τι διαφορετικό έγινε; Τίποτα. Ακριβώς αυτό. Για μία ακόμη φορά δεν έγινε τίποτα διαφορετικό, τίποτα το πολιτισμένο για να ακριβολογώ.

Η μουσική είναι τρόπος έκφρασης, ατομικής και συλλογικής. Και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα για μία ακόμη φορά σε “μεγάλη” αθλητική διοργάνωση της χώρας, τον τελικό Κυπέλλου Π.Α.Ο.Κ – Α.Ε.Κ, προ ολίγων ημερών, μου έφεραν όσο ποτέ άλλοτε στο μυαλό τους στίχους από ένα κομμάτι του Anser, που κυκλοφόρησε μερικά χρόνια πριν και που παραμένει επίκαιρο…

Πιθανότατα το έχεις ήδη ακούσει. Έχει τον τίτλο “Οπαδός”. Αν όχι πάτησε το play. Και εσύ που το έχεις ακούσει, ξαναπάτησέ το για μία ακόμη φορά.

Τρία λεπτά μετά, πες μου, έχει αλλάξει τίποτα μέσα στο κεφάλι σου; Ειδικά αν υποστηρίζεις κάποια από τις “μεγάλες” ομάδες της χώρας. Ειλικρινά τι άλλο πρέπει να ακούσει κάποιος για να καταλάβει ότι όλα αυτά τα εξωφρενικά πράγματα που λαμβάνουν χώρα εντός κι εκτός γηπέδων είναι προμελετημένα, μεθοδευμένα και ενορχηστρωμένα από αυτούς που κουμαντάρουν τις ομάδες ανεξαρτήτως χρωμάτων;

Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις; Είσαι από αυτούς που άφησαν ένα οπαδικό σχόλιο κάτω από το κομμάτι του YouTube; Είσαι από αυτούς που εξακολουθεί να πιστεύει “αγνά” σε οπαδικά ιδεώδη; Ας πιάσουμε μερικούς στίχους…

“Το γήπεδο θυμάμαι έβλεπα σα ναό, για την ομάδα μου έχω πάει τόσες φορές να καώ”.

 Και αλήθεια γιατί; Γιατί να καταστρέψεις τη ζωή σου είτε ευρισκόμενος να διώκεσαι ποινικά ως θύτης σε επεισόδια είτε στο νοσοκομείο ως θύμα επεισοδίων; Γιατί να παίξεις κορώνα – γράμματα τη ζωή σου για ένα σήμα σε μία φανέλα που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΞΥΛΟ, ΒΛΑΚΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ.

“Ήμουν και εγώ από τα παιδιά στα πίσω διαζώματα, απ’ τους τύπους που δε βλέπανε μπάλα μα μόνο χρώματα”.

 Σταμάτα να πηγαίνεις στο γήπεδο για να γίνεις και να νιώσεις ενταγμένος σε ένα σύνολο πιτσιρικά. Η μπάλα είναι διασκέδαση.

“Αγαπούσα την ομάδα μα για κείνη ήμουνα πρόβατο / Δεν είχα μάτια τότε να δώ την ουσία κι όταν έχανε μονίμως μου έφταιγε η διαιτησία”.

 Ω ναι, ξέρεις τι; Τη δεκαετία του ’80 η διαιτησία ευνοούσε τους Παναθηναϊκούς, στις αρχές του ’90 τα Αεκτσήδες, από το ’96 και μετά τους Ολυμπιακούς και τώρα ήρθε η σειρά των Παοκτσήδων… Η για να μιλήσω με ονόματα: Βαρδινογιάννης, Μελισσανίδης, Κόκκαλης – Μαρινάκης, Σαββίδης. Άγιοι επιχειρηματίες που εργάστηκαν για το καλό του απλού λαού.

Παραλείπω το στίχους που αναφέρονται στον αρχηγό της εκάστοτε εξέδρας. Όποιος νομίζει ότι οι οπαδικοί σύνδεσμοι διοικούνται από “αγίους” ας κλείσει το άρθρο και ας πάει να δει τις εκπομπές του Τσουκαλά ή του οποιουδήποτε άλλου που “αγνά” κάνει όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια τηλεοπτικά και μη.

Και περνάμε στο δεύτερο κουπλέ. Σου παραθέτω αυτούσια τους στίχους που θεωρώ ότι περιγράφουν όσο πιο δυνατά και συνάμα απλοϊκά την κατάσταση. Δεν έχεις ανάγκη να διαβάσεις κανένα αθλητικό site για να δεις. Η μουσική μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια, αρκεί να έχεις τον ορίζοντα για να δεχτείς τα μηνύματά της.

“Κι εγώ να βρίζω τη μάνα σου απ’ απέναντι /να σου πετάω φωτοβολίδες για ένα πέναλτι.
Ανάμεσα μας μπάτσοι πρόεδροι και Κέρβεροι /να φεύγουμε κι οι δυο μας απ’ το γήπεδο απένταροι.

Γιατί αν δε σφαχτούμε εμείς θα πάμε πάνω τους /γιατί θα κάψεις αυτούς αν δε κάψεις το μπάτσο τους / δες γιατί αν αδειάσουν απόψε τα γήπεδα τους, αύριο δε θα ‘χουν να σπρώξουν κάπου τα ναρκωτικά τους.”

Ελλάδα 2013. Ελλάδα 2017. Μάλλον ο ορίζοντας στον οποίο αναφέρομαι δεν υπάρχει… Τουλάχιστον ακόμα. Τουλάχιστον όχι όσο το αν πήρε μια κούπα η ομάδα σου εξακολουθεί να είναι σημαντικότερο από το ότι ο γείτονάς σου, παραδείγματος χάρη, δεν έχει να δώσει στο  παιδί του να φάει…

Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω το οτιδήποτε…

Αν θεωρείς τον εαυτό σου υπέρμαχο της όποιας οπαδικής κουλτούρας σκέψου τι πραγματικά πρεσβεύει αυτό που υποστηρίζεις ή καλύτερα πώς θα έπρεπε να το υποστηρίζεις εσύ…

Εγώ υποστηρίζω τη μουσική που με μεγάλωσε. Και η αλήθεια είναι ότι κομμάτια σαν και αυτό μου άνοιξαν τα μάτια. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής φίλε…

Υ.Γ 1:  Ήμουν και εγώ οπαδός.

Υ.Γ 2: Θα μπορούσε αυτό που διάβασες να είχε γραφτεί με αφορμή οποιονδήποτε άλλο αγώνα. Δεν υποστηρίζω καμία από τις μεγάλες ομάδες της χώρας.

Υ.Γ 3: Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για θύμα οπαδικής βίας, έστω και έμμεσης, τη στιγμή που για ένα δίωρο οι οπαδοί των μεν και των δε αντάλλασαν “πολιτισμούς”.