Ήταν δεν ήταν Ιούνης του 2000… ήμουν δεν ήμουν 13 ετών… δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες. Eκείνη την εποχή όμως είχα τη πρώτη επαφή μαζί της, αυτό το θυμάμαι καλά. Θύμιζε καλοκαιρινό έρωτα, τον πρώτο σου έρωτα που χαράζεται βαθιά στη μνήμη σου… που θα τον θυμάσαι για πάντα, ανεξάρτητα το πως θα πορευτείς στη συνέχεια, ποια μονοπάτια θα ακολουθήσεις, ποιος θα επιλέξεις να είσαι.. η ανάμνηση εκείνη θα παραμένει καθαρή στο μυαλό σου και θα σε συντροφεύει σε όλη τη μετέπειτα πορεία σου. -Είναι ο πρώτος σου έρωτας- θυμάμαι εκείνους που μου την είχαν προξενήσει. Παιδιά μεγαλύτερα από μένα, κάποιοι από αυτούς ομορφαιναν τοίχους και εκείνη τους συντρόφευε, άλλοι χόρεψαν μαζί της, κάποιοι άλλοι την έκαναν τραγούδι και της εκμυστηρευτηκαν τις ανησυχίες τους το τρόπο ζωής τους, τα θέλω τους.. όταν ένιωσα το πρώτο της χάδι ήταν εγκλωβισμένη σε μια άψυχη κατασκευή που ονόμαζαν κασέτα, τους ρώτησα τι είναι..εκείνοι γέλασαν και μου είπαν “είναι hip hop μικρέ, πάρε να την ακούσεις και ψάξου”…και αυτό έκανα.. την πήγα στο σπίτι μου, κλείστηκα στο δωμάτιο μου και την άκουσα στα κρυφά. Εγώ και αυτή σαν δυο παράνομοι εραστές. Το περιεχόμενο της θεωρούνταν ακατάλληλο γι’αυτό και φρόντιζα να συναντιόμαστε στα κρυφά. Ήταν πολλοί εκείνοι οι προκατειλημμένοι που μιλούσαν άσχημα για εκείνη. Το ίδιο και για τους εραστές της. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς πλέον. Πολλές φόρες χρησιμοποιούσε ακατάλληλο λεξιλόγιο, γίνονταν θρασύς και επιθετική, άλλοτε νοσταλγική και ονειροπόλα… την άκουγες να σου μιλάει για τις ρίζες της, πότε και που γεννήθηκε… μπορούσες να μιλήσεις μέσα από αυτή..μπορούσες να γελάσεις, να κλάψεις, να ξεσπάσεις, να εκφράσεις αυτά που ένιωθες… “σταμπαρίστηκες”.. Πολλοί ήταν εκείνοι που σε κατέκριναν επειδή διάλεξες να εκφραστείς μέσα από αυτή. Κανείς δεν καταλάβαινε όμως, ότι ήταν ο τρόπος ζωής σου… Θυμάμαι ακόμα τις φωνές που ξεπήδησαν μέσα από αυτή τη κασέτα. Θυμάμαι τη μουσική που συνόδευε τις φωνές τους και πόσο με είχε μαγέψει το πάντρεμα τους. Θυμάμαι τις απελπισμένες προσπάθειες μου να γίνω και εγώ μια από τις φωνές τους. Θυμάμαι πως άρχισα να “ψάχνομαι” περισσότερο..όχι μέσα από το διαδίκτυο..γνωρίζοντας ανθρώπους με τα ίδια ακούσματα. Εκείνους που μπορούσαν να με νιώσουν, που μπορούσαμε να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες σχετικά με αυτή, πολλές φορές και υλικό. Χάρη σε αυτή γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Με κάποιους από αυτούς χαθήκαμε, με κάποιους άλλους είμαστε ακόμη μαζί. Ανταλλάζουμε ακόμη σκέψεις και ιδέες για αυτή, ακόμα, όπως τότε.. “είναι η ίδια τρέλα τίποτα δεν έχει αλλάξει…” Είναι η μουσική που με συντροφεύει 14 χρόνια τώρα. Είναι η κουλτούρα που στιγμάτισε τα παιδικά μου χρόνια και μου πρόσφερε τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Ήμασταν παράνομοι εραστές κάποτε, τώρα εκείνη γέννησε την ομάδα μου, τα ενωμένα στοιχεία..
“Το πιο αβάσταχτο συναίσθημα είναι η μνήμη των παιδικών σου χρόνων”
(το είχα βρει κάποτε γραμμένο σε έναν τοίχο…)
*Μπείτε και εσείς στη μεγάλη οικογένεια των UE ξεκινώντας με την εγγραφή στη maillist μας!
[chimpy_lite_form]
Leave a Reply