Hμέρα νεκρών, το Saskepticism Vol2 Deluxe και ο Alchemist Vol2

Καλησπέρα, ή καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλό χειμώνα, παρόλο που έχει ζέστη. Τουλάχιστον σήμερα που γράφω έχει ακόμα ζέστη. Ήθελα λίγο βροχή, να βάλω λίγο Evidence, αλλά δενννν. Ακόμα μια εβδομάδα πέρασε και είμαι/στε εδώ για ακόμα μία φορά. Σιγά σιγά θα πρέπει να ετοιμάζω και την λίστα με τους δίσκους της χρονιάς, soon. Τέλος πάντων,η βδομάδα που πέρασε ήτανε οριακά αδιάφορη. Δεν είχαμε ακραίες κυκλοφορίες, πέραν του Ασαρκου και του Τhe Alchemist. Είχαμε τις ‘’επετείους’’ των Not All Heroes Wear Capes, του Live Love Asap, του αγαπημένου Without Warning και τo classic of classics με το μεγαλύτερο πολιτιστικό impact Temples of boom. Επίσης, 1 Νοεμβρίου του 2022 είχε φύγει ο Take Off (RIP) θα κάνω αφιέρωμα στο επομενο Rest In Power. Οπότε τα ακούσματα ήτανε λίγο συγκεκριμένα. Λίγο Migos, λιγο Βητα Πεις, λίγο Saskepticism Vol:2, λίγο Flying High Part 2 και φυσικά Επικίνδυνοι Πολίτες. Επίσης, το Palm trees των Flatbush Zombies κυκλοφόρησε στο Spotify μετά από αρκετά χρόνια…
Περιμέναμε πολύ καιρό το Νύχτα Νεκρών και οκέι. Θα γράψω αναλυτικό review, έχω πολλά να πω. Ένιωσα ότι  άκουγα τον Ασαρκο στην Φάμπρικα, τον Τρίτος Οφθαλμός στο Για τους οπαδούς και ο Λόγος 90 στο ΡΤΜ. Ένιωσα μια ‘ένωση’ όλων των παραπάνω. Ο Jones, έχει κάνει ακραιότητες. Είναι by far, από τους καλύτερους παραγωγούς στην Ελλάδα. Όλες οι παραγωγές είναι μία και μία. Μου αρέσει, που επέστρεψε το ‘’επιθετικό’ στυλ του Ασαρκου και έριξε πυρά στην ‘νέα’ σκηνή και γενικά, έριξε πυρά, ητανε φωτιά. Αρκετά βαρύς δίσκος, με πολλά μηνύματα, πολλά call back σε παλαιότερα κομμάτια, πολλές προσωπικές ρίμες. Αναφέρεται στην οικογένεια του, στο παρελθόν και γενικότερα, προσσεγγίζει θεμάτα που οι περισσότεροι καλλιτεχνες εθελοτυφλούν και δεν τοποθετούνται.

Ο Ασαρκος, όπως έχω πει και στο παρελθόν είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που θαυμάζω για την δημιουργικότητα και την αισθητική του. Είναι από τους καλύτερους ράπερ στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς. Θα τα πούμε πιο αναλυτικά για τον δίσκο σε επόμενο άρθρο.

Ωστόσο, μετά το πέρας της 1ης ακρόασης ένιωσα ότι ήθελα λίγο throwback. Χρειαζόμουν λίγο για ‘’Για τους οπαδούς’’ Αυτό είναι η δύναμη της μουσικής ρε φίλε. Η έννοια του καλλιτέχνη. Να περνάνε χρόνια, μόδες, ρεύματα και να γυρνάς πίσω σε αυτά τα ακούσματα. Η έννοια του ΄΄κλασσικού’’ ρε φίλε. Το έλεγα και θα το λέω. Το αντίκτυπο που είχαν οι ΒΠ στην μουσική δεν συγκρίνεται με τίποτα σύγχρονο. Τεεελος πάντων, 

Παρεπιπτόντως, το Saskepticism Vol:ii τι δισκάρα είναι ρε φίλε. Όταν το είχα πρωτοακούσει δεν ήμουν σίγουρος, το σύγκρινα με το Vol:1 και είχα στο μυαλό μου ότι θα ακούσω κάτι παρόμοιο. Έχουν περάσει κάποια χρόνια βέβαια, παρολαυτα σε ένα μαγαζί έβαλε το Μαύρα Λεφτά και  θυμήθηκα ότι ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει η DELUXE έκδοση και το συγκεκριμένο κομμάτι έχει δυνατό βιντεοκλίπ. 8,9/10 δίσκος, γενικά Saske κορυφή, απλά το αναφέρω.

Την προηγούμενη βδομάδα, είχα πει ότι θέλω να δω το Top Boy την τελευταία σεζόν, ωστόσο είδα το Summer House. Ρε φίλε, ήτανε οκέι. Αξίζει να το δεις για την κουλτούρα και την ‘’ιστορία’’ Σε κάποια φάση στην κυκλοφορία της 1ης σεζόν είχε ακουστεί ότι ο Drake ανέλαβε την σκηνοθεσία κλπ. Δεν είμαι σίγουρος για το κατα πόσον ισχύει, πάντως η διαφορά είναι φανερή από το Summerhouse στην σεζόν 1. Έχουν μια διαφορά αρκετών ετών, ωστόσο, το αντίκτυπο του Τop Boy είναι ίσως από τα πιο τρανά παραδείγματα του τι συμβαίνει όταν αναλαμβάνουν οι κατάλληλοι άνθρωποι συγκεκριμένα πρότζεκτ. 

Flying High Part 2

The Alchemist, Conway the machine, Action Bronson, Gangrene, CurrrenSy. Σας δίνω 15 λεπτά να εκτιμήσετε τον Alchemist ως καλλιτέχνη. Πρέπει να κάνω αφιέρωμα, αλλά θέλει αρκετή δουλειά, το αξίζει, είναι legendary tier παραγωγός, είναι goat και είναι η ιστορία του hip hop. Είναι πολλά, πήρε και βραβείο βς παραγωγός της χρονιάς ή κάτι τέτοιο, είχε κάνει και ένα φοβερό tweet. Ο μόνος που συγκρίνεται στην σύγχρονη ιστορία είναι ο Metro Boomin. Ακραίος artist, ακραίες δουλειές, classic δισκοι και γενικά Top tier παραγωγός. To Not all heroes wear capes είναι κορυφή, 10/10 μουσική, ρίμες, αισθητική, καλλιτέχνες, είναι ρε φίλε από τους δίσκους που τους βάζεις στην άκρη και τους ακούς κάθε τόσο.

Λίγα πράγματα αυτή την εβδομάδα, αφοσιώθηκα στον δίσκο του Ασαρκου, παρακάτω η playlist της εβδομάδας.