ΈΛΛΗΝΑΣ ή ελληνάκος;

  Λένε πως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους γι ‘αυτό και πριν συνεχίσουμε οφείλω να δηλώσω πως ούτε εγώ αλλά και ούτε κανένα μέλος των UE δεν τάσσεται υπέρ κάποιου κόμματος. Απεναντίας.
Τις τελευταίες μέρες έχουνε μιλήσει πολλά άτομα στην τηλεόραση, από οικονομολόγους, δημοσιογράφους και πολιτικούς σε ανθρώπους της τέχνης, διάσημους κ.ο.κ. Κοινώς ένα απλό μπάχαλο. Εγώ θα μιλήσω με την ιδιότητα του απλού νέου πολίτη που διανύει τη τρίτη δεκαετία της ζωής του.
Ξεκινώντας, μου προκαλεί τεράστια έκπληξη ότι στη χώρα μου μια τεράστια ουρά ηλικιωμένων μπροστά από ένα ΑΤΜ αποτελεί χειρότερη εικόνα από την αντίστοιχη τεράστια ουρά νέων στον Ο.Α.Ε.Δ, νέων οι οποίοι έχοντας ξοδέψει ένα κάρο λεφτά για να σπουδάσουν το μόνο που ζητούν είναι επιτέλους να εργαστούν. Σαφώς και δεν έχω κάτι με τους ηλικιωμένους. Τους περισσότερους τουλάχιστον. Απεναντίας θαυμάζω αυτούς που ακόμη και σε αυτό το στάδιο της ζωής τους έχουν το θάρρος της γνώμης τους και σκέφτονται τις μελλοντικές γενιές περισσότερο από τον εαυτό τους.

Αρκετά με τους ηλικιωμένους. Συνεχίζω. Μια βδομάδα πριν ανακοινωθεί το δημοψήφισμα έβλεπα άτομα ανεξαρτήτου ηλικίας να κλαίγονται που δεν έχουν δουλειά ή αν έχουν δουλειά να βρίζουν την τύχη τους που δουλεύουν πολλές ώρες για ελάχιστα χρήματα,να γκρινιάζουν που δεν έχουν στην τσέπη τους φράγκο για προσωπική διασκέδαση και να εμφανίζονται μπουχτισμένοι από τα χαράτσια. Τα ίδια άτομα μετά το δημοψήφισμα παρουσιάζονται ως Έλληνες πατριώτες, αμείλικτοι και Ευρωπαίοι όσο δεν πάει, παρ’όλο που δεν ξέρουν καν τι πραγματεύεται το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα αλλά και ούτε τους λόγους τους οποίους δημιουργήθηκε και οραματίστηκε η Ευρώπη. Δεν γνωρίζουν πως μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρώπη,θα προκαλούσε καταστροφή όλης της Ευρώπης. Γι αυτό το λόγο το Δημοψήφισμα δεν έχει να κάνει με έξοδο ή παραμονή. Και να θέλαμε να βγούμε οι φίλοι μας δε θα μας αφήσουν. Όχι επειδή μας αγαπάνε αλλά επειδή το ντόμινο θα τους πάρει όλους στον «τάφο» Μεταξύ μας δεν θέλω να βγούμε από το Ευρώ, αλλά όποιος πλανάται πιστεύοντας πως αυτή η Ευρωπαϊκή πολιτική όπως είναι δομημένη για την Ελλάδα με τα συνεχή μέτρα είναι σωστή ή βιώσιμη απλά ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ τον εαυτό του. Τέλος. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Δεν ξέρω αν τα πράγματα με το ΟΧΙ τη Δευτέρα θα ναι καλύτερα ή χειρότερα από τον πάτο που είμαστε σήμερα αλλά διάολε το χατίρι δεν τους το ξανακάνω. Ας γυρίσουμε όμως στους «πατριώτες» Έλληνες που θέλουν να πουν ΝΑΙ, πατριώτες όμως που την 28η Οκτωβρίου θα γεμίσουν Ελληνικές σημαίες τα μπαλκόνια τους και θα βάλουν άπειρα status στο facebook εξυμνώντας τα άτομα που κάποτε είπαν ΟΧΙ και που δεν έσκυψαν το κεφάλι τους στην υποδούλωση. Οξύμωρο στα δικά μου μάτια αλλά δεν περιμένω και κάτι καλύτερο από έναν ανιστόρητο λαό, στον οποίο ένα ναζιστικό κόμμα καταλαμβάνει την τρίτη θέση στη Βουλή. Απλώς ξέρετε ποιο είναι το θέμα σε όλο αυτό το ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Πως η λεγόμενη ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων μας απαγόρευσε να είμαστε άνθρωποι. Βλέπετε πλέον έχουμε μπει σε ένα τρυπάκι απάθειας και εξαθλίωσης που αυτά που συμβαίνουν γύρω μας επιλέγουμε να μη τα βλέπουμε, ή και αν τα βλέπουμε επιλέγουμε να μην ακουμπάνε πια. Έχουμε ακούσει για τόσες πολλές αυτοκτονίες συνανθρώπων μας,ανθρώπων που χάσαν τη δουλειά τους και που έφτασαν στο αμήν από τα χρέη,αυτοκτονίες οι οποίες πλέον θεωρούνται καθημερινότητα. Γυρνώντας το βράδυ βλέπεις τόσους πολλούς άστεγους που κάποτε είχαν σπίτι σαν εσένα και το προσπερνάμε σαν να μη το βλέπουμε. Γιατί πιστεύουμε ότι ποτέ δε θα συμβεί σε μας. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς είχαν κάποτε δουλειά και σπίτι ενδεχομένως σαν εσένα. Θεωρούμε απίστευτα τυχερό τον διπλανό μας που θα βρει μια δουλειά με 500 ευρώ και τον ζηλεύουμε, παρ’όλο που τα έξοδα του μπορεί να είναι 550. Ζούμε σε μια δίνη ψεύτικης χαράς που εάν έχουμε εξασφαλίσει τον καφέ μας και ένα πιάτο φαί κάνουμε το σταυρό μας και δηλώνουμε τυχεροί. Αν αυτό πρόκειται να είναι το μέλλον μέχρι εγώ να φτάσω 50 χρονών, μην απορήσετε γιατί η νεολαία στρέφεται στο εξωτερικό και γιατί η Ελλάδα στο τέλος θα μείνει με τα παραπάνω παππούδια τα οποία τα ΜΜΕ δείχνουν να αγαπούν πολύ τελευταία. Βέβαια τα ίδια παππούδια όταν πηγαίνανε σε συσσίτια λόγω απίστευτα χαμηλής σύνταξης ή έτρωγαν ξύλο από τα ΜΑΤ, τα αγαπημένα μας ΜΜΕ απουσίαζαν.

Δεν κρύβω ότι η περισσότερη συνεχόμενη ώρα που μπορώ να παρακολουθήσω τηλεόραση δεν ξεπερνά το ένα τέταρτο.Τέτοια μορφή προπαγάνδας και λογοκρισίας σε στυλ χούντας δεν έχω ξαναβιώσει στη μέχρι τώρα ζωή μου.Προσπαθούν να σε πείσουν το άσπρο είναι μαύρο και το αντίθετο. Για καλή μας τύχη το μέσο το οποίο όλοι έλεγαν πως έχει αποχαυνώσει τους νέους, το Internet, αποτελεί την κινητήριο δύναμη ξεμπροστιάσματος των ιδιωτικών καναλιών αλλά και των πολιτικών. To Ιnternet σου παρέχει κάτι άκρως δημοκρατικό. Σε αφήνει να πεις τη γνώμη σου ελεύθερα και επειδή ως γνωστόν η γνώμη είναι σαν την… μύτη, όλοι έχουν από μια, μπορείς μέσα από αυτή την οθόνη να διαβάσεις σωστά πράγματα και να γελάσεις με αυτούς που σε θεωρούν άτομο με μηδαμινή νοημοσύνη και σου πλασάρουν ότι θέλουν μέσα από το χαζόκουτο. Χαζόκουτο που αν είχαν στην αρχαία Αθήνα οι Σόλωνας, Κλεισθένης και λοιποί ακούγοντας μέσα από αυτό ότι στην Ελλάδα του 2015 θεωρείται το δημοψήφισμα ως πραξικόπημα θα ένιωθαν τουλάχιστον ντροπή.

Ένιωσα απίστευτη οργή όταν άκουσα Ολυμπιονίκες-Βουλευτές και διάσημους τραγουδιστές να κλαίνε για το μέλλον των παιδιών τους αν ψηφίσουμε όχι. Βέβαια οι Ολυμπιονίκες-Βουλευτές οι οποίοι κατά τα άλλα είναι πολύ αγαπητοί και δίκαια στην Ελλάδα,κάποτε ψήφιζαν ΝΑΙ σε όλα τα μέτρα χωρίς να σκεφτούν το μέλλον των παιδιών των γονιών μου ή των παιδιών των δικών σου γονιών,κοινώς χωρίς να σκεφτούν εμένα και σένα. Είδα διάσημους τραγουδιστές να αγχώνονται για το μέλλον των παιδιών τους. Τραγουδιστές οι οποίοι διαθέτουν κότερα και χρήματα.Φανταστείτε λοιπόν σεβαστέ Τραγουδιστά τι άγχος έχουμε εμείς για το μέλλον μας που δε διαθέτουμε ούτε τα χρήματα ούτε τα κότερα σας.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα του ΝΑΙ ή ΟΧΙ και για να βάζουμε κάποια τελεία σιγά σιγά εγώ θα ένιωθα τουλάχιστον περίεργα αν κοίταζα γύρω μου και έβλεπα ότι αυτοί που υποστηρίζουν το ΝΑΙ είναι άτομα των κομμάτων που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το λόγο που γράφεται αυτό το κείμενο.
Καταλήγοντας θα ένιωθα τεράστια ντροπή αν τα παιδιά μου αργότερα μέσω της Ιστορίας που μελλοντικά θα διδάσκονται, έρθουν και  μου πουν «Μπαμπά γιατί ήσασταν τόσο χέστες το 2015;»