«Εν αναμονή του Επικίνδυνοι πολίτες». Γράφει ο Θοδωρής Μαντάς

 

Τσιγάρα στα Βαλκάνια. Εν έτη 2000 και 20 εν μέσω της καραντίνας, ανακοινώνει ο Dani Gambino ότι θα κυκλοφορήσει τον ντεμπούτο δίσκο του Τσιγάρα στα Βαλκάνια.
Μας είχε παρουσιαστεί με κάποια singles και βιντεοκλιπ με το πιο πρόσφατο να ητανε το Apatewn (το καλύτερο ελληνικό drill κομμάτι) σε συνεργασία με τον RICTA, έπειτα μας συστήθηκε πλήρως με ετούτο τον δίσκο. Τον δίσκο έντυσαν μουσικά οι Dj The boy και Dj Paco, όπου ταίριαξαν τέλεια σαν 3αδα με τον Dani Gambino.
Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Ζησης Τσουμπος.

Πίσω στο όχι και τόσο μακρινό 2020, Κάπου στο ξημέρωμα της 26ης του Φεβρουαρίου αρχίζει να χτυπάει το messenger της ομαδικής των UE, με απανωτά μηνύματα που λένε «Ακούστε τσιγάρα στα Βαλκάνια ΤΩΡΑ» Για την ακρίβεια ο Μπιλ έγραψε. «ΜΑΛΑΚΕΣ ΑΦΗΣΤΕ ΟΤΙ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ ΝΤΑΝΙ. Οκέι, λέω θα το ακούσω όσο δουλεύω. Το βάζω να παίζει, και αρχίζει ο δίσκος με το κέρατο, χωρίς intro. Οκέι, ο δίσκος συνεχίζει με το 131Χ, αρχίζω να ακούω κάτι, είναι αυτό που δεν μπορείς να το εξηγήσεις απλά το ακούς και αισθάνεσαι ότι κάτι υπάρχει. Ε μετά μπαίνει το Islamabad. Ε και εκεί ξεκίνησε. Το ακούω την πρώτη και λέω οκέι. Κατι υπάρχει. Το ακούω 5 φορές σε επανάληψη και λέω Οκέι I guess ο δίσκος προς το παρών έχει potential ότι θα αλλάξει το game.
Ακολούθησε το ΜΠΕΡΚΕΤΙ, δυνατό κομμάτι, βαρύ μπάσο, ωραία αισθητική, μου δημιούργησε εικόνες, και γενικότερα είχε ένα εξαιρετικό delivery. Μετά ακολούθησε το κομμάτι με μια εισαγωγή, διαφορετική, λίγο πιο γηπεδική ατμόσφαιρα. Μιλάω φυσικά για το κομμάτι Carlos Tevez μαζί με τον Immune. Ξεσηκωτικό, εμψυχωτικό με πολλές εικόνες.

Παρεπιπτόντως εκείνη την περιοδο έκανε και πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ/σειρά του Carlos Tevez, το Apache, άξιο αναφοράς και παρακολούθησης. Μετά μπήκε το casino, «έπεσε» πάλι ο ρυθμός και η ροή χωρίς να ρίχνει την ποιότητα και την ταυτοτητα του δίσκου.

Το Casino (στο μυαλό μου τουλάχιστον) το έχω σαν «γέφυρα» για το 2ο μισό του δίσκου. Είναι ένα κομμάτι που κατά την άποψη μου δεν πήρε την προσοχή που του αξίζει.
Στο υπόλοιπο μισό του δίσκου, συναντάμε τους Pindos Atl με το κομμάτι Koproi, όπου ένα χρόνο αργότερα, ο Dani Gambino ανταπέδωσε το feat στο κομμάτι Blessed στον δίσκο των Pindos. Έπειτα έχουμε το BRAT, το βάζω στην ίδια κατηγορία με το casino, ωραία αισθητική, delivery εικόνων και καθημερινής καθημερινότητας.
Εν συνεχεία ακούμε το Chico, ένα κομμάτι σε συνεργασία με τον Vlasso και τον Rugas. Λίγο πριν το τέλος, έχουμε το ΕΚΑΒ και το Viva Dani όπου παρατηρούμε αυτό το «σκαμπανέβασμα» στα ηχοχρώματα του δίσκου και το «γηπεδικό» κλίμα. Ακολουθεί το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο. Το ΜΑΝΤΖΟΥΝΙΑ.
Ακόμα και τώρα που γράφω το κείμενο, που ακούω τον δισκο για 500η φορά (χωρίς υπερβολές) και κάθε φορά ανατριχιάζω στο ίδιο σημείο. Παρεπιπτόντως, υπάρχει η παρουσίαση του δίσκου στο YouTube. Και κατά την άποψη μου η εκτέλεση του κομματιού συγκεκριμένου είναι ο λόγος να ανατρέξω πάλι στην παρουσίαση του δίσκου. Να ακούσω το κομμάτι και έπειτα να παίξει ΠΑΛΙ ολόκληρη η συναυλία.

Κλείνοντας τον δίσκο έχουμε το «έλα παρτο» ένα κομμάτι αφιερωμένο στον Αντρέα Ringo, την ιστορία πάνω κάτω την γνωρίζουμε όλοι. RIP Ringo.
Την πρώτη φορά που άκουσα τον δίσκο ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που νιώθω και τώρα. Έναν δίσκο classic. Είναι αυτό το συναίσθημα της ολοκλήρωσης.
Η ακρόαση ενός δίσκου που δεν έχει skip είναι κάτι που σπανίζει τα τελευταία έτη. Ένα άλμπουμ που από την αρχή μέχρι το τέλος σε κρατάει και η αξία του θα παραμείνει στο πέρασμα των χρονων, και θα αποκτήσει το legendary status που του αξίζει.
Έναν δίσκο που άλλαξε την μουσική. Έναν δίσκο που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτά που έχω ξανά ακούσει. Έναν δίσκο φαινόμενο.
Η παραπάνω άποψη είναι καθαρά προσωπική και βιωματική.
Κάθε μα κάθε φορά που θα βάλω να ακούσω τον δισκο θα σταθω σε 4-5 κομμάτια που θα τα ακούσω 2-3 φορές(ίσως και παραπάνω) Τα τελευταία 2 χρονια το «Τσιγάρα στα Βαλκάνια» είναι ίσως ο μόνος δίσκος που θα «παίξει» σίγουρα 1 φορά τουλάχιστον την ημέρα στα ακουστικά μου.
Είναι ο δίσκος που απλά τον βάζεις να παίζει στο background.
Είτε οδήγηση, είτε προπόνηση, είτε δουλειά, είτε διάβασμα, είτε στην βόλτα, είτε στο αραγμα. Ενας δίσκος που θα τον ακούσεις ξανά και ξανά και θα πάρεις αυτά που θες από έναν ραπ δίσκο.
Είναι ίσως από τους ελάχιστους «ολοκληρωμένους» δίσκους.
Αρχή-μέση-τέλος.

Έχω ακούσει το αλμπουμ 600+ φορές (σύμφωνα με το Spotify) και είμαι σίγουρος ότι το ακούσω αρκετές φορές ακόμα, όπως πολλοί ακόμα.

«Στον πρώτο δίσκο χάσανε την γη κάτω από τα πόδια, που να ξέρουν ότι βγάζω το επικίνδυνοι πολίτες»

´Siri play Tsigara sta Valkania.

Τα λέμε 17 Μαρτίου!

Leave a Reply

Your email address will not be published.