Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που το Ραπ ήταν μουσική για λίγους, ακόμα και αν το λίγους σημαίνει χιλιάδες κόσμος. Τι είναι αυτό όμως, που σε κάνει να ψάξεις για άτομα της ίδιας κουλτούρας σε οποιοδήποτε «ξένο» μέρος βρεθείς; Είτε αυτό λέγεται σχολή, είτε λέγεται δουλειά. Το ραπ, πέρα από μουσική, είναι βιώματα, συναισθήματα, είναι αυτό που μπορεί να έχεις κοινό εσύ, με κάποιο άλλο άτομο από την άλλη άκρη της χώρας, μέχρι και την άλλη πλευρά του πλανήτη.
Είναι αυτό το αίσθημα οικειότητας που νιώθεις όταν γνωρίζεις τέτοια άτομα, σε όλες τις φάσεις της ζωής σου. Αυτό που είχε πει ο ΛΕΞ στο «Μάθε πως» στο άλμπουμ ΧΑΛΑΡΟΤΕΡΑ (ΒΟΡΕΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ) το 2004: Η μουσική μαγεία, παρασέρνει κάνοντας τον κόσμο να μοιάζει μία μεγάλη γειτονιά. Ένας στίχος που ομολογώ να πω,πως ακόμα και σήμερα με «στοιχειώνει», με την καλή έννοια, κάθε φορά που γνωρίζω κάποιο καινούριο άτομο που τυχαίνει να έχουμε κοινά ακούσματα. Πάντα αναρωτιέμαι για το back story του εκάστοτε ανθρώπου, σε φάση πως προέκυψε; Πως γίνεται εγώ και συ να έχουμε ίδια ηλικία,να είμαστε εντελώς άγνωστοι,από διαφορετικές πόλης της Ελλάδας, μεγαλωμένοι αλλιώς, όμως να ακούμε ακριβώς την ίδια μουσικη; Kαι μιλάμε για μία εποχή που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσεις ραπ από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, ή από κάποιο άλλο μέσο ενημέρωσης να ακόυσεις ραπ. Αργότερα όταν μπήκε ίντερνετ σε κάθε σπίτι άρχισαν να δημιουργούνται forums που κατάφεραν τότε να φτιάξουν ένα πρώτο μεγάλο community! Άρα,πάλι επιστρέφουμε στο ίδιο ερώτημα. Πως γίνεται να ακούμε την ίδια μουσικη; Έτυχε να ακούει ο μεγάλος σου αδερφός; Ο πατέρας σου; Βρήκες στον δρόμο μια κασέτα και αυτη είχε μέσα γραμμένο το Enter the Wu Tang; Σου έκαναν δώρο το Chronic του Dr.DRE;
Οι απαντήσεις συνήθως είναι πάνω κάτω ίδιες,αν και μία φορά ήταν πραγματικά ακραίο. Γιατί τύπου, μου είπε ότι ξεκίνησε να ακούει Rap μετά από ένα Live των Στιχοιμα στην Χαλκίδα που τον «υποχρέωσαν» να πάει, ενώ είχε έρθει διακοπές, το όλο τρελό της υπόθεσης, ήταν, ότι ήμουν και γω εκεί. Με ένα άτομο από ένα χωριό από την άλλη άκρη της Ελλάδας, που είχαμε γνωριστεί σε ένα Live μέσο ενός κοινού φίλου. Ετυχε αρκετά χρόνια μετά να βρεθούμε στην ίδια σχολή, να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, και να ξαναγνωριστούμε. Αυτή είναι η «δύναμη» της μουσικής, μετατρέπει έναν «άγνωστο» σε φίλο.
Οσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, όσοι υποστηρίζουν φανατικά την μουσική, έχουν και τον ανάλογο αέρα και εκπέμπουν το αντίστοιχο vibe της εκάστοτε κουλτούρας,είτε αυτό λέγεται ραπ,είτε μέταλ κλπ. Οπως είπα και πιο πάνω, πας εκεί που αισθάνεσαι πιο οικεία. Δεν θέλω να αναφερθώ στο ντύσιμο, γιατί πλέον το 2018 έχουν εξαλιφθεί τα στερεότυπα στον ρουχισμό, πλέον οποιοσδήποτε φοράει ανάποδα snapback, αλυσίδες κλπ, δεν θέλω καν αναφερθώ στα HypeBeast.
Τέλος θα ήθελα απλά να πω πως: Η μουσική ενώνει, δεν χωρίζει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, old school-new school, underground-mainstream κλπ. Θέλουμε την φάση ενωμένη, κόντρες υπήρχαν και θα υπάρχουν, αρκεί να υπάρχουν μόνο για το hype.
«Δεν χρειάζεται ο φανατισμός και δεν είναι ωραίο κανένα είδος φανατισμού σε κανένα τομέα, η αγνή αγάπη και ο θαυμασμός αρκούν, κανένας δεν είναι καλύτερος από σένα για να τον θεοποιείς, θαυμάστε, supportαρετε, στηρίξτε τον αθλητή, τον ηθοποιό, τον τραγουδιστη που αγαπάς αλλά μέχρι εκεί[…] Γάμα τις κόντρες στην Ελλάδα και ας σταματήσουμε να τις μετράμε, ας δώσει ο καθένας ότι έχει και ότι μπορεί,οι καλύτεροι θα πάρουν ότι αξίζουν και το σύνολο θα είναι σε πολύ καλό επίπεδο.» (Απόσπασμα από το Outro του 3 ΛΟΓΙΑ-Long3)
Leave a Reply